W artykule przedstawiono główne procedury stosowane w leczeniu teleangiektazji nosa. Omówiono elektrokoagulację endobronchialną, elektrokoagulację konwencjonalną, kauteryzację i pakowanie nosa. Aby dowiedzieć się więcej o tych procedurach, należy czytać dalej. Oprócz elektrokoagulacji nosa, w artykule omówiono również hiperpigmentację pozapalną. Po przeczytaniu tego artykułu będziesz lepiej przygotowany do następnej wizyty.
Elektrokoagulacja endobronchialna
Elektrokoagulacja endobronchialna jest alternatywną metodą diagnostyki raka płaskonabłonkowego. Procedura ta wykorzystuje specjalistyczne urządzenie do elektrokauteryzacji i jest wykonywana w warunkach szpitalnych. Jest to nieinwazyjna technika stosowana do wykrywania zmian przednowotworowych w płucach. Wyniki badania zostały opublikowane w czasopiśmie naukowym. W niniejszym artykule omówiono zalety i wady tej procedury.
Chociaż nadal istnieją kontrowersje co do tego, czy elektrokoagulacja wewnątrzoskrzelowa jest konieczna do celów biopsji, ostatnie badania kliniczne wykazały, że może ona skutecznie leczyć zmiany w drogach oddechowych. Procedura ta jest skuteczna w kontrolowaniu krwawienia z rozpoznanego miejsca krwawienia. Pomimo korzyści, jakie niesie, należy zauważyć, że nie ma opublikowanych badań, które dotyczyłyby wpływu elektrokoagulacji na materiał biopsyjny. Procedura ta może mieć znaczący wpływ patologiczny na tkanki, ale wiąże się z nią także pewne ryzyko.
Kauteryzacja i pakowanie nosa
Procedura jest wykonywana poprzez kauteryzację naczyń krwionośnych w nosie. Naczynie krwionośne może być uszkodzone, urażone lub wysuszone. W zależności od rodzaju zabiegu kauteryzacja może być wykonana w przedniej lub tylnej części nosa. Jeśli krwawienie jest bardzo obfite, lekarz może zaproponować wizytę kontrolną po 24 do 48 godzinach od zabiegu. Po elektrokoagulacji nosa konieczne może być również zastosowanie kauteryzacji i pakowania nosa w celu zapewnienia gojenia.
Procedura wiąże się z wysokim ryzykiem zakażenia, które może wymagać dalszego leczenia. Chociaż występuje rzadko, wiąże się z nim pewne ryzyko, takie jak krwawienie, obrzęk i zakażenie. Ponadto zabieg może doprowadzić do perforacji przegrody, co może skutkować dalszymi powikłaniami. Ryzyko perforacji przegrody jest większe, jeśli zabieg wykonywany jest po obu stronach nosa. Elektrokoagulacja
SPA Elektrokoagulacja
SPA do elektroforezy nosa jest stosunkowo nową metodą, która pozwala kontrolować oporną na leczenie epistaksję. Jest szybka, bezpieczna i wiąże się z minimalną zachorowalnością. Procedura ta powinna być stosowana wyłącznie po niepowodzeniu leczenia zachowawczego. Z badania wykluczono pacjentów z diatezą krwotoczną lub otrzymujących leki przeciwzakrzepowe. Wyniki leczenia monitorowano za pomocą wizyt klinicznych i kontaktu telefonicznego. Średni okres obserwacji wynosił 6,2 miesiąca.
Technika ta jest najbardziej skuteczna, jeśli jest wykonywana przez doświadczonych radiologów. Gałęzie SPA wyróżnia rozległe odsłonięcie tkanek miękkich za crista ethmoidalis. Można je zdefiniować przy minimalnym urazie za pomocą szukacza z kulką. Po zabiegu błona śluzowa powraca do pierwotnego położenia. W przypadku obecności odgałęzień tętniczych SPA zamyka się za pomocą ligaclipów lub elektrokoagulacji bipolarnej.
Elektrokoagulacja konwencjonalna
Najczęściej wykonywanym zabiegiem na oddziale ratunkowym jest konwencjonalna elektrokoagulacja nosowa. Nie udowodniono jednak ryzyka przeniesienia wirusa SARS-CoV-2. W niektórych przypadkach elektrokoagulacja może być przeciwwskazana, zwłaszcza w sytuacji, gdy podejrzewa się zakażenie, ale nie zostało ono jeszcze potwierdzone. W takich przypadkach konieczne może być zastosowanie bardziej zachowawczego podejścia do czasu zakończenia dalszych badań w celu określenia najlepszego sposobu leczenia. W międzyczasie należy rozważyć ryzyko związane z zabiegiem i korzyści z niego płynące.
Do zalet konwencjonalnej elektrokoagulacji nosa należy możliwość stosowania elektrod monopolarnych lub bipolarnych. Elektrokoagulacja jest zabiegiem ablacyjnym, który może powodować krwawienie tkanki na kilka milimetrów. Energia elektrochirurgiczna może przedostać się na kilka milimetrów przez ścianę naczynia, dzięki czemu uzyskuje się bardziej niezawodne uszczelnienie. Elektroda bipolarna zapewnia dokładniejszą hemostazę i zmniejsza ryzyko opóźnionego krwawienia.
Leczenie teleangiektazji
Autorzy dokonali przeglądu piśmiennictwa i przedstawili algorytm leczenia teleangiektazji z zastosowaniem elektrokoagulacji donosowej. W ramach tych badań zidentyfikowano 46 opublikowanych artykułów, w tym przegląd systematyczny, randomizowane badania kontrolowane, 27 serii przypadków i dziewięć opisów przypadków. Wyniki tych badań przemawiają za klinicznym stosowaniem elektrokoagulacji w teleangiektazjach. Niniejszy opis przypadku jest pierwszym, w którym opisano wyniki elektrokoagulacji u pacjentów z dziedziczną teleangiektazją krwotoczną.
W badaniu uczestniczyły kobiety w wieku od 18 do 65 lat z teleangiektazjami na bocznej powierzchni jednego uda. Nie występowały u nich choroby żylne, ale wykluczono pacjentów z objawami niewydolności żył powierzchownych, ciążą lub niekontrolowanymi chorobami ogólnoustrojowymi. Oceniano również obecność żył doprowadzających.
Aspekty okołooperacyjne
Techniki chirurgiczne w przypadku dehiscencji endonasalnej koncentrują się głównie na okresie okołooperacyjnym. Aspekty okołooperacyjne obejmują pozycjonowanie i antyseptykę. Następnie stosuje się znieczulenie miejscowe i znakowanie miejsca operacyjnego. Chirurg wykonuje resekcję guza za pomocą zimnego ostrza i elektrokoagulacji leczonej powierzchni. Po elektrokoagulacji miejsce operacyjne jest opatrywane i nakładana jest maść z kolagenazą. Po elektrokoagulacji pacjentowi poleca się stosowanie maści z kolagenazą cztery razy dziennie przez 30 dni. Pacjent powinien zgłaszać się co tydzień do gabinetu w celu wykonania badań kontrolnych.
Podobne tematy
