Proces krioterapii przezskórnej polega na zamrażaniu zmian skórnych w temperaturze minus 234°F lub -98,2°C. Proces ten może zmienić kolor i fakturę skóry. Osoby o ciemniejszej karnacji muszą zachować ostrożność. Krioterapia powinna być również stosowana tylko na tych obszarach skóry, których nie można odsłonić. W sporadycznych przypadkach może dojść do przejściowej hipopigmentacji lub hiperpigmentacji.
Krioterapia przezskórna
Krioterapia to zabieg medyczny wykorzystujący ciekły azot lub gaz argonowy do niszczenia tkanki nowotworowej poza organizmem. Proces ten jest również znany jako krioterapia miejscowa i polega na zastosowaniu ciekłego azotu bezpośrednio na skórę. Jeśli jednak guzy znajdują się pod powierzchnią skóry lub głębiej w organizmie, do dostarczenia substancji tworzącej lód do guza stosuje się krioprobówki.
Kriochirurgia, stosowana do usuwania zmian skórnych, może być doskonałym wyborem dla osób cierpiących na różne rodzaje nowotworów. W większości przypadków jest ona wykonywana w przypadku zmian łagodnych, takich jak rogowacenie łojotokowe lub rogowacenie aktyniczne, i jest szybsza i tańsza niż elektrochirurgia. Istnieje jednak pewne ryzyko związane z tą procedurą. Niektórych rodzajów nowotworów nie można leczyć za pomocą kriochirurgii, w tym czerniaka, dlatego w celu potwierdzenia diagnozy konieczne jest wykonanie biopsji.
Jednak wiele z tych działań niepożądanych nie jest poważnych i nie wymaga dalszego leczenia. Najczęstszym powikłaniem doświadczanym przez pacjentów jest krwawienie. W niektórych przypadkach po zabiegu może powstać łagodny krwiak. U pacjentów może wystąpić niewielka neuropraksja pooperacyjna. Ważne jest jednak, aby przed poddaniem się zabiegowi skonsultować się z lekarzem, ponieważ mogą wystąpić komplikacje. W przypadku wystąpienia powikłań może być konieczne założenie shuntu w celu zapewnienia odpowiedniego drenażu.
Przeciwwskazania
Najczęściej stosowanym czynnikiem kriogenicznym w kriochirurgii jest ciekły azot, który ma najniższą temperaturę topnienia i maksymalną zdolność zamrażania tkanek. Kriochirurgia nie jest odpowiednia w przypadku zmian o wysokim stopniu nawrotowości, takich jak nawracający rak podstawnokomórkowy (BCC). Zmiany na głowie i szyi oraz narządach płciowych nie powinny być leczone metodą kriochirurgii. Zmiany na twarzy, szyi i uszach należy leczyć ostrożnie.
Chociaż procedura jest niedroga, krioterapia ma wiele zalet. Jest prosta, powtarzalna i estetycznie akceptowalna, a także zapewnia pacjentom doskonały efekt kosmetyczny. Istnieje kilka wskazań do stosowania kriochirurgii, w tym usuwanie zmian skórnych, zmian barwnikowych, dermatoz zapalnych i guzów przednowotworowych. Kriochirurgia jest mało inwazyjną procedurą gabinetową i może być wykonywana w każdym wieku. Nie jest zalecana dla pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe lub uczulonych na środki znieczulające. Może być jednak wykonywana u kobiet w ciąży i może być bezpiecznie i z powodzeniem stosowana przez lekarzy w warunkach klinicznych.
Jego powikłania
Ciekły azot (LN2) może być stosowany na zmiany skórne za pomocą aplikatora z końcówką bawełnianą. Efekt utrzymuje się przez kilka sekund lub dłużej, w zależności od zmiany. Zabieg powtarza się po rozmrożeniu zmiany, co jest procedurą znaną jako podwójne zamrażanie-odmrażanie. Z kolei w krioterapii dwutlenkiem węgla wykorzystuje się butlę z zamrożonym dwutlenkiem węgla. Jest on mieszany z acetonem i nakładany bezpośrednio na zmianę chorobową.
Pacjenci poddawani są krioterapii w celu usunięcia zmian skórnych. Zabieg trwa zwykle zaledwie kilka minut, a pacjent nie jest znieczulany. Po zabiegu zmiana skórna jest biała i szybko się rozmraża. Zmiany zwykle pokrywają się strupem i odpadają po około tygodniu. W celu usunięcia wszystkich pozostałych zmian może być konieczne powtórzenie zabiegu. Metoda ta jest na ogół bezpieczna i skuteczna, ale istnieje kilka możliwych powikłań.
Powoduje tymczasową hiperpigmentację i hipopigmentację
Chociaż proces krioterapii może powodować hiperpigmentację i hipopigmentację zmian skórnych, skutki uboczne są łagodne. Zabiegi te mogą powodować tymczasowe rozjaśnienie zmian skórnych, ale nie usuwają pigmentacji na stałe. Po ich zblednięciu hiperpigmentacja pozapalna może utrzymywać się przez wiele lat i może pojawić się ponownie w przyszłości. Leczenie tego schorzenia może obejmować miejscowe stosowanie retinoidów, hydrochinonu lub miejscowych steroidów.
Przebarwienia pozapalne (postinflammatory hyperpigmentation, PIH) powstają po oparzeniu słonecznym, trądziku lub urazie, w wyniku których dochodzi do uszkodzenia naskórka lub skóry właściwej. Stan zapalny spowodowany urazem może pobudzić melanocyty do produkcji melaniny i przeniesienia jej na pobliskie keratynocyty. Powstała w ten sposób plama skórna będzie wydawać się ciemniejsza niż reszta skóry pacjenta. Ten rodzaj hiperpigmentacji pozapalnej może mieć kolor od jasnobrązowego do czarnego.
Podobne tematy
